DESHUMANIZACIÓN

 

Onte escoitaba que temos de media 15 veces máis cousas que os nosos avós. Pero eu, cada día vexo ás persoas, por suposto tamén ao meu alumnado, máis infelices. Comprar e consumir non parecen acarrexar a felicidade, as veces nin siquera un sentimento de satisfacción senón máis ben todo o contrario. Sinto que os vexo, ao meu alumnado pero tamén a moita da xente que me rodea, como si foxen escravos. Sí, escravos desta sociedade enferma, competitiva, agresiva, superficial e cada vez máis avariciosa. Escravos que teñen moitas cousas, pode que demasiadas, pero que a pesares de poder facer e ter case de todo, sinten as máis das veces un vacío no seu interior e non atopan aquilo que buscan. As veces, non saben nin onde é que van e si un alumno, unha persoa, non sabe cara onde quere ir, vai ser imposible ou moi difícil poder axudalo coa dirección que debería tomar. Imaxinarvos, por exemplo, esta situación cotiá:

– Me pode dicir como chego ata...alí?

– Onde é que queres ir?

– Pois... non o sei.

– Si é que non sabes onde está o teu destino, como podo indicarte, como vou axudarte a chegar?

O obxectivo de moitas persoas, case da maioría diría eu, nesta sociedade consumista occidental é facer aquilo que sexa para que a realidade se adapte rápido aos seus desexos, supostas necesidades e expectativas, moitas veces egoístas. E isto conduce, polo xeral, a levar unha vida marcada pola busca dunha satisfacción inmediata, polo sin sentido, o malestar e a necesidade constante de evasión cando algo non gusta ou require certo esforzo. Falo, en xeral, da narcotización de sí mesmos. Sí, outra vez o que xa falei en varios artigos, a medicalización absurda das nosas vidas. Absurda, claro, porque fai que a xente se desconecte da súa humanidade e non reflexione sobre o verdadeiramente importante nas súas vidas. Non é a tele de plasma, tampouco a nova consola e non van ser tampouco esas supostas pastillas da felicidade. Eu sempre prefiro e lles digo que hai que manchar as mans, metelas na terra, “facer” ou crear algo coma sempre fixemos as persoas ao longo da historia, coméntolles que se pode cambiar de vida, que podemos vivir felices con pouco, con moito menos do que temos, e sentirmos cheos ou, alomenos, contentos e satisfeitos. Penso que o noso benestar como persoas, como alumnado, depende moito da terra, do campo, dos ríos, da mar, da natureza, do medio ambiente. Non todo aquilo que pareza o mellor negocio, o máis lucrativo, vainos posibilitar benestar persoal e, sen dúbida, o lucro e a ganancia como obxectivo xeral deshumaniza radicalmente á persoa. Remato esta entrada que me vou facer un selfie no blackfriday antes de Thanksgiving como sabedes que as persoas fixemos sempre ao longo da nosa filoxénese humana.

Grazas por ler!